Een klok met een kwartsuurwerk wordt ook wel een artshorloge genoemd. Het is een volledig elektronische of elektromechanische klok waarin een (oscillerende) kwarts zorgt voor de juiste secondeslag. Een kwartskristal wordt in een kleine behuizing in de klok geplaatst. Dit kristal werkt als een klok en zorgt ervoor dat de energie van de batterij in een gereguleerde snelheid wordt doorgegeven aan de respectievelijke wijzers. De batterij en het kwartskristal zijn met elkaar verbonden door de stappenmotor, die uiteindelijk de wijzers van het horloge in beweging zet. Kwartskristallen worden meestal synthetisch geproduceerd. De basis hiervoor is zogenaamd kwartszand, dat onder andere in Duitsland wordt gevonden en gedolven. De hoogfrequente klokken in kwartsuurwerken maken een zeer hoge nauwkeurigheid mogelijk. Dit is gebaseerd op het piëzo-elektrisch effect, waarbij bepaalde kristallen van vorm veranderen wanneer er een elektrische spanning op wordt gezet. Het effect kan zeer nauwkeurig worden berekend, zodat de vervorming van het kristal wordt gebruikt om de klok in te stellen. Bij kwartskristallen wordt deze vervorming oscillatie genoemd. Horloges met kwartsuurwerken werden ontwikkeld in verband met hoogfrequent onderzoek tijdens de Eerste Wereldoorlog. Rond 1970 maakte micro-elektronica het mogelijk om kwartshorloges voor de algemene bevolking te produceren. Dit horloge werd beroemd door de chronometerwedstrijd die in 1967 in Neuchatel werd gehouden. Seiko en het Electronic Watch Research Centre (CEH) hadden prototypes van kwartshorloges voor de pols ingediend die superieur waren aan andere mechanische horloges.
